Καλημέρα σας καλοί μου φίλοι. Ελπίζω όλοι να περνάτε υπέροχα. Εγώ είμαι καλά. Περνάμε πολύ όμορφα, μαθαίνω συνέχεια καινούρια πράγματα έχω βρει και μια καινούρια αγάπη τους αριθμούς. Μου αρέσει τόσο πολύ να μετράω. Τώρα έχω μάθει μέχρι το δέκα, αυτή την βδομάδα θα προχωρήσω μέχρι το 20....
Όλη η οικογένεια είμαστε καλά, μόνο που η μαμά μου ενώ χαίρεται πάρα πολυ που η αποστολή μας πάει τόσο καλά, έχει θυμώσει λίγο απο κάποια πράγματα που της έχουν πει κάποιοι φίλοι της. Συγκεκριμένα έχει θυμώσει με τους γιατρούς των φίλων της, που ενώ ζητάνε να κάνουν το τεστ για να διαπιστώσουν αν είναι φορείς η "επιστημονική" απάντηση αυτών των γιατρών είναι, "έλα μωρέ υπάρχουν τόσα, δε μπορείς να αγχώνεσαι για όλα;". Μου είπε λοιπόν να σας πω πως αν κάποιος γιατρός σας απαντήσει έτσι μπορώ να σας στείλω όλη τη βιβλιογραφία και την έρευνα που έχει γίνει τα τελευταία 5 χρόνια και που σύμφωνα με αυτή 1 στα 35 άτομα είναι φορείς. Αυτό που δε καταλαβαίνει η μαμά μου είναι, το γιατί ενώ έχουμε μια γνωση δε πρέπει να τη χρησιμοποιούμε. Ο κόσμος μας πάει μπροστά όχι πίσω.
Ευτυχώς η μαμά μου στεναχωριέται για πολύ λίγο και μετά της περνάει :) ! Γιατί μου έχει πει οτι στην ζωή μας λίγα πραγματα αξίζουν τη στεναχώρια μας. Ήθελε λοιπόν να μου περιγράψει τι αξίζει και τι όχι για αυτό μου διάβασε το παρακάτω κείμενο.
Να είστε καλά και να χαμογελάτε συνέχεια!
Όλη η οικογένεια είμαστε καλά, μόνο που η μαμά μου ενώ χαίρεται πάρα πολυ που η αποστολή μας πάει τόσο καλά, έχει θυμώσει λίγο απο κάποια πράγματα που της έχουν πει κάποιοι φίλοι της. Συγκεκριμένα έχει θυμώσει με τους γιατρούς των φίλων της, που ενώ ζητάνε να κάνουν το τεστ για να διαπιστώσουν αν είναι φορείς η "επιστημονική" απάντηση αυτών των γιατρών είναι, "έλα μωρέ υπάρχουν τόσα, δε μπορείς να αγχώνεσαι για όλα;". Μου είπε λοιπόν να σας πω πως αν κάποιος γιατρός σας απαντήσει έτσι μπορώ να σας στείλω όλη τη βιβλιογραφία και την έρευνα που έχει γίνει τα τελευταία 5 χρόνια και που σύμφωνα με αυτή 1 στα 35 άτομα είναι φορείς. Αυτό που δε καταλαβαίνει η μαμά μου είναι, το γιατί ενώ έχουμε μια γνωση δε πρέπει να τη χρησιμοποιούμε. Ο κόσμος μας πάει μπροστά όχι πίσω.
Ευτυχώς η μαμά μου στεναχωριέται για πολύ λίγο και μετά της περνάει :) ! Γιατί μου έχει πει οτι στην ζωή μας λίγα πραγματα αξίζουν τη στεναχώρια μας. Ήθελε λοιπόν να μου περιγράψει τι αξίζει και τι όχι για αυτό μου διάβασε το παρακάτω κείμενο.
Να είστε καλά και να χαμογελάτε συνέχεια!
“
Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ όσο έχω ζήσει ως τώρα. Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες, τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά, όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητιούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που, παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλεια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.
Σιχαίνομαι τις παρενέργειες που προκαλεί η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν μιλούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας συζητούν για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να ασχολούμαι με τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα! Θέλω να ζήσω δίπλα σε αληθινούς ανθρώπους.
Ανθρώπους που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι που τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τούς δίδαξαν πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν. Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι να είναι κοινός ο σκοπός μας γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ.
Mário Raul de Morais Andrade
Η πρώτη μας οικογενειακή φωτογραφία! |
Μια ακόμη οικογενειακή φωτογραφία και αγαπημένη της μαμάς μου |
Παίζοντας με τη γιαγιά μου....Μου μαθαίνει τοοοσα πολλά πράγματα |
Βάψαμε και τα νυχάκια μας :) |
Και μια κοντινή...... |